Henryk Hektor Siemiradzki

Od najmłodszych lat wykazywał zamiłowanie i talent do malarstwa, którego naukę rozpoczął w 1864 r. w Petersburgu, początkowo jako wolny słuchacz, a następnie od 1866 r. już pełnoprawny student. Był jedynym Polakiem, który w latach popowstaniowych studiował na tej uczelni. Studia były jednym pasmem sukcesów, wygrywał wszystkie możliwe konkursy. Gdy kończył w 1870 r. studia, uzyskał 6-letnie stypendium zagraniczne. Już wtedy był sławny.

Następnie wyjechał z Petersburga, podróżował, by w 1872 r. osiąść na stałe w Rzymie. Rok 1879 stanowił apogeum sławy Siemiradzkiego. W 1880 r. został członkiem Akademii św. Łukasza w Rzymie, był też członkiem akademii w Paryżu, Berlinie, Turynie i Sztokholmie.

Henryk Siemiradzki w 1884 r. zakupił w Strzałkowie folwark, w którym spędzał wakacje z rodziną. W pobliżu mieszkała siostra malarza, z którą łączyły go bliskie relacje.
Mieszkańcy Strzałkowa do dziś snują opowieści o malarzu i podkreślają, że Siemiradzki często odpoczywał pod kilkusetletnią lipą nieopodal dworku. Jest ona najstarszym drzewem w parku. Szacuje się, że obecnie ma około 400 lat.

Artysta w 1901 r. zachorował na raka gardła. Zmarł 23 sierpnia 1902 r. w Strzałkowie. W tamtejszym kościele umieszczono po śmierci artysty tablicę epitafialną. Pogrzeb odbył się na Powązkach. W 1905 r. trumnę przewieziono do Krakowa i złożono w grobach zasłużonych na Skałce.

Twórczość (wybór): Diogenes rozbijający swą czarkę (1868), Zburzenie Sadomy i Gomory (1869), Aleksander Macedoński i jego lekarz Filip (1870), Chrystus i Jawnogrzesznica (1873), Pochodnie Nerona (inaczej: Świeczniki chrześcijaństwa) (1873), Wazon czy kobieta (1878), Jaskinia piratów (1880), Fryne (1887).

Opracowanie na podstawie Internetowego Polskiego Słownika Biograficznego

Źródła:

http://ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/henryk-hektor-siemiradzki