Elisabeth Anna Maria Jerichau-Baumann | Instytut POLONIKA Polonika

Uczyła się jako jedna z pierwszych kobiet w akademii w Düsseldorfie, następnie w 1845 roku wyjechała do Rzymu. Tam poznała znanego duńskiego-rzeźbiarza Jensa Adolfa Jerichau, ucznia Berthela Thorvaldsena i przyjaciela Hansa Christiana Andersena. Poślubiła go i wspólnie tworzyli, a ich pracownia była miejscem spotkań międzynarodowej kolonii artystycznej. W 1849 roku Elizabeth przybyła z małżonkiem do Kopenhagi, gdzie Jerichau objął stanowisko profesora na tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. Wówczas malarka stworzyła słynny portret Hansa Christiana Andersena, a w roku 1851 powstało jej najbardziej znane dzieło - alegoria Danii - „Danmark”, które stało się emblematem tego kraju.

Portretowała swoich przyjaciół oraz duńską rodzinę królewską. Zostawiła też niezapominany obraz kobiet Bliskiego Wschodu, efekt jej podróży w latach 1869–1870 i 1874–1875. Stała się jedną z najbardziej popularnych malarek w ówczesnej Europie, wystawiała obrazy w Londynie ( 1852), Paryżu (1867 i 1878), Wiedniu ( 1873) i wielokrotnie w Kopenhadze i Warszawie.

W 1882 roku z uznaniem pisał o niej korespondent „Kłosów”: „Obrazy pędzla naszej rodaczki spotyka się w obfitości po galeriach publicznych i prywatnych na obu półkulach”. W Danii jej popularność była tak duża, iż jej życie stało się kanwą książki Birgit Pouplier „Lisinka” przetłumaczonej także na polski.