Regeneracja i modernizacja. Architektura Lwowa okresu dwudziestolecia międzywojennego
Publikacja prof. Jakuba Lewickiego prezentuje istotny fragment architektonicznego pejzażu Lwowa okresu dwudziestolecia międzywojennego. Jej wartość polega na tym, że przedstawia krajobraz modernistycznego miasta krótkiego okresu międzywojnia, twórców tego krajobrazu i to, co miało i mogło być jego przyszłością, lecz zostało tylko na kratach projektowych architektów.
Gdy w latach 1918-1939 odrodzona Rzeczpospolita nadrabiała różne zaległości bycia długi czas pod zaborami Rosji, Prus i Austrii, istniały wówczas dwa ośrodki kształcenia architektów. Były to wydziały architektury na warszawskiej politechnice (od 1915 r.) oraz we Lwowie, gdzie taki wydział powstał już w 1872 r. na tamtejszej politechnice.
Lwowscy architekci trafiali do wszystkich ośrodków odrodzonej Polski: daleko na zachód, do Wielkopolski, działali na obszarze Górnego Śląska, współtworzyli miasto Gdynię, pracowali też w Warszawie. Miasto Lwów zawdzięczało wiele miejscowym architektom. Zapaść gospodarcza po pierwszej wojnie światowej została stopniowo przezwyciężona na początku lat dwudziestych. W połowie pierwszej dekady XX w. nastąpiło ożywienie w ruchu budowlanym. Okresami największej rozbudowy miasta były lata 1923-1929 i 1932-1939, a w roku 1937 można mówić nawet o boomie budowlanym.
Książka prof. Jakuba Lewickiego opowiada właśnie o środowisku architektonicznym i samej architekturze Lwowa tego okresu. Autor, w oparciu o rozległą analizę publikacji oraz kwerendę archiwaliów lwowskich prezentuje pejzaż architektoniczny miasta okresu międzywojennego. Przedstawia najważniejsze tendencje w projektowaniu nowej architektury, najważniejsze inwestycje. Omawia też różnorodność powstającej wówczas architektury: od mieszkaniowej, poprzez gmachy urzędów miejskich, szkół, przedsiębiorstw prywatnych, aż po kościoły.
Recenzję książki przedstawił portal Histmag.org - zapraszamy do zapoznania się z nią i fragmentem publikacji dostępnym tutaj.
